موقعی که چهار سالم بود تبدیل شده بودم به یک معضل اساسی برای خانواده. هر وقت کتک می خوردم یا باهام دعوا می کردند، تقریبا بعد از نیم ساعت می رفتم گوشه ی دنجی از خانه را گیر می آوردم، شلوارم را می کشیدم پایین و می شاشیدم به در و دیوار و فرش و اسباب و اثاثیه.
واقعا روش خوبی برای انتقام گیری بود. هیچ چیزی بهتر از این کار نمی توانست لج پدرم را در بیاورد. و برای خود من هم خیلی خوب بود. نتیجه اش به اندازه ی کسی که پنجاه ساعت برود کلاس یوگا و تمرین تمدد اعصاب کند، مثبت بود.
هر چند ممکن بود برای همین کار یک فصل کتک حسابی دیگر هم بخورم. ولی باز برای انتقام گرفتن آن کتک حسابی، می شاشیدم به یک جای دیگر خانه. و دوباره یک کتک حسابی دیگر. و بعد یک خراب کاری و انتقام گیری دیگر... طی این تسلسل پایان ناپذیر بود که بزرگ شدم و کم کم اصول یک زندگی متمدنانه را یاد گرفتم.
می دانید، برای متمدن شدن همیشه باید از جاده ی توحش عبور کرد...
زمانی که متمدن شدم، مثل بچه ی آدم رفتم توی دست شویی، کارم را انجام دادم. و از همان وقت از کسی که با منطق شاش با همه چیز روبرو می شود، تبدیل به دیپلمات متشخصی شده ام که سعی می کند تمام مشکلات را از راه مذاکره حل و فصل نماید.
ولی صمیمانه اعتقاد دارم در زندگی متمدنانه یک روز آدم به این نتیجه می رسد که هیچ کدام از این دیپلماسی ها به نتیجه ی قابل قبولی نرسیده است. که در طول زندگی، طرف های مذاکره فقط به ریش نداشته ی آدم خندیده اند... آن وقت است که من دوست دارم بروم در ارتفاعات توچال، رو به تهران بایستم، شلوارم را بکشم پایین و برای چندین روز، شاید یک هفته یا بیشتر، به کل شهر بشاشم.
مثل یک جور اعتکاف که آرامش درونی آدم را تامین کند.
واقعا روش خوبی برای انتقام گیری بود. هیچ چیزی بهتر از این کار نمی توانست لج پدرم را در بیاورد. و برای خود من هم خیلی خوب بود. نتیجه اش به اندازه ی کسی که پنجاه ساعت برود کلاس یوگا و تمرین تمدد اعصاب کند، مثبت بود.
هر چند ممکن بود برای همین کار یک فصل کتک حسابی دیگر هم بخورم. ولی باز برای انتقام گرفتن آن کتک حسابی، می شاشیدم به یک جای دیگر خانه. و دوباره یک کتک حسابی دیگر. و بعد یک خراب کاری و انتقام گیری دیگر... طی این تسلسل پایان ناپذیر بود که بزرگ شدم و کم کم اصول یک زندگی متمدنانه را یاد گرفتم.
می دانید، برای متمدن شدن همیشه باید از جاده ی توحش عبور کرد...
زمانی که متمدن شدم، مثل بچه ی آدم رفتم توی دست شویی، کارم را انجام دادم. و از همان وقت از کسی که با منطق شاش با همه چیز روبرو می شود، تبدیل به دیپلمات متشخصی شده ام که سعی می کند تمام مشکلات را از راه مذاکره حل و فصل نماید.
ولی صمیمانه اعتقاد دارم در زندگی متمدنانه یک روز آدم به این نتیجه می رسد که هیچ کدام از این دیپلماسی ها به نتیجه ی قابل قبولی نرسیده است. که در طول زندگی، طرف های مذاکره فقط به ریش نداشته ی آدم خندیده اند... آن وقت است که من دوست دارم بروم در ارتفاعات توچال، رو به تهران بایستم، شلوارم را بکشم پایین و برای چندین روز، شاید یک هفته یا بیشتر، به کل شهر بشاشم.
مثل یک جور اعتکاف که آرامش درونی آدم را تامین کند.
راستی جریان اون بسیجیه رو شنیدین که دوران جنگ پشت سنگر ها دستور داشتن با شاششون شعارهای انقلابی بنویسند؟ خلاصه اش اینکه یک آخوندی بود با اینها که متوجه شده بود این بسیجیه هی میره میشاشه ولی با شاشش شعارهای انقلابی نمینویسه. دو سه بار بهش تذکر میده که شاشش رو نباید تلف کنه و این حرکات ضد انقلاب و ضد اسلامی هست، تا یکروز که دیگه خیلی شدید گیر میده به بسیجیه، بسیجیه بیچاره با خجالت و شرمندگی آخونده میگه «بالاخره مجبورم کردی حقیقتش رو بهت بگم، واقعیت اینه که من سواد ندارم! بیا، اینو بگیر خودت هرچی دلت میخواد بنویس هم منو راحت کن هم خودتو».
0 نظرات:
نظر خود را درکادر زیر بیان نمائید