محمود فرجامی در آی طنز نوشت::
معمر قذافی، سرهنگ و رئیس جمهور و رهبر مادام‌العمر لیبی امسال هم در سخنرانی سازمان ملل متحد خود شیرین‌كاری كرد. شیرین‌كاری چنین شخصیت‌هایی معمولا به صورتی است كه به قول ناصرالدین شاه همه چیزشان به همه چیزشان بیاید. البته ناصرالدین شاه این جمله‌ی تاریخی را به صورت «همه‌چیزمان به همه‌چیزمان می‌آید» گفته بود كه چون خوشبختانه ما از این لحاظ به مرز خودكفایی رسیده‌ایم آن را صادر كرده و با تغییر ضمیر، باعث شده‌ایم دیگران هم از آن مستفیض شده و همه چیزشان به همه چیزشان بیاید.
رئیس جمهور لیبی از این لحاظ سخنرانی‌اش به سایر چیزهایش آمده كه به جای 15 دقیقه زمان مقررش، 135 دقیقه سخنرانی كرده است و در سخنانش همه چیز و همه كس ، از شورای امنیت سازمان ملل گرفته تا غرب و كل جهان را زیر سوال برده است. قذافی گفته است دموكراسی در جهان (یا به عبارت بهتر: همه‌ی جهان بجز لیبی و نهایتا با اندكی ارفاق كوبا و ونزوئلا كه رهبرانش با او میانه خوبی دارند) وجود ندارد و شورای امنیت در واقع شورای ترور است و به نمایندگان سایر كشورها هم گفته شما الان ذهنتان كار نمی‌كند و حرف‌های مرا نمی‌فهمید. حتی در پایان سخنرانی‌اش منشور سازمان ملل را هم كه در دست داشته پاره كرده و دور ریخته است. حاضران هم طبعا یا سالن را ترك كرده‌اند و یا برای انبساط خاطر از دیدن عجایب المخلوقاتی با آرایش عجیب كه حرف‌های خنده‌دار می‌زند سرجایشان نشسته‌اند.
با این‌حال و از آنجایی كه لیبی هم یكی از كشورهای دوست و برادر ماست و حتی قرار است همین برادر مبارز و مسلمان (كه سابقا گفته می‌شد امام موسی صدر را دزدیده) چند ماه دیگر با عزت و احترام به دعوت رئیس دولت ما به ایران سفر كند؛ از سر خیرخواهی چند نكته كاربردی برای بهبود وضعیت سخنرانی‌های برون‌مرزی را خدمت جناب قذافی ارائه می دهیم، كه البته قابل استفاده برای همگان است:
1- در هنگام سخنرانی، به جای آنكه گمان كنید برای مشتی گوسفند دارید سخنرانی می‌كنید به این فكر كنید كه ممكن است حاضران انسان باشند و از فهم و شعور متوسط انسانی برخوردار باشند و طبعا از فرافكنی و وارونه جلوه دادن حقایق خوششان نیاید.
2- در صورتیكه عمل به توصیه بالا برایتان عملی بود سعی كنید در هنگام سخنرانی به خودتان بقبولانید انسان‌های حاضر الزاما انسان‌هایی ساده‌لوح یا تحت سیطره شما نیستند كه مجبور باشند سخنان شما را تایید كنند. علاوه بر این ممكن است بدانند شما كی هستید و از كجا آمده‌اید و با چه ترفندهایی به موقعیت كنونی در مملكتتان رسیده‌اید.
3- قرار نیست دیگران به معتقدات دینی و بومی و قبیله‌ای شما اعتقاد داشته باشند یا دوست داشته باشند در یك سخنرانی رسمی سیاسی به آنها گوش بدهند. وردهای قبیله‌ای، دعاهای مذهبی، آوازهای بومی و حالات عرفانی‌تان را برای خودتان محترم نگه دارید و برای دیگران از چیزهایی حرف بزنید كه برای یك جلسه رسمی سیاسی مورد انتظار است.
4- متهم كردن دیگران هنر نیست، به خصوص در جایی كه محل اتهام زنی نیست. با این حال اگر به مسائل حقوقی و قضایی و عدالت زیاد علاقه دارید اول اتهامات سنگینی كه متوجه شماست را پاسخگویی كنید بعد به اتهام‌زنی علیه دیگران اقدام كنید. مثلا خوب نیست كسی كه با كودتا در ممكلت خودش رییس جمهور شده و متهم به ربودن امام موسی صدر و انفجار لاكربی و سربه نیست كردن مخالفان است، دائما دم از دموكراسی و معنویت و سایر چیزها بزند.
5- اینكه دیگران در هنگام سخنرانی شما سالن را ترك كنند الزاما دلیل برحق بودن حرف‌های شما و ناحق بودن دیگران نیست كه جای افتخار داشته باشد. مساله ممكن است به حق و ناحق مربوط نشود و صرفا در حوزه "جفنگ‌گویی" قابل بررسی باشد كه در این صورت می‌تواند باعث سرشكستگی هم باشد. به خاطر داشته باشید «اعتماد به نفس» وقتی از سطح خاصی بالاتر برود معمولا مولد «بلندپروازی‌های مضحك» می‌شود كه آن هم به نوبه‌ی خود در تولید «جفنگ» نقشی اساسی دارد.
6- وقتی سخنرانی تان تمام شد، صرفا به كف زدن و به‌به گفتن هیاتی كه از كشورتان به همراه خودتان آورده اید توجه نكنید، به انبوه صندلی‌های خالی و معدود جماعتی كه دارند می خندند و تفریح می‌كنند هم توجه كنید. شاید چیزی دستگیرتان شود.
7- اگر یك هموطن چنین نكاتی را به شما گوشزد كرد به اتهام همسویی با بیگانگان و اقدام علیه امنیت ملی لیبی و تحقیر ملیت خود و سایر برچسب‌هایی كه موجود است دستگیر، شكنجه و سربه نیستش نكنید. به جای این كارها سعی كنید یك بار هم كه شده به توصیه چنین افرادی عمل كنید تا به جای به زحمت افتادن برای مبارزه با عوامل موهومی تحقیر ملی، خودتان تبدیل به بزرگترین عامل واقعی تحقیر ملی نشوید!
0 نظرات:
نظر خود را درکادر زیر بیان نمائید